Op maandag 20 septemberis de groep in tweeen gesplitst, de ene helft ging het schooltje Pedra Lisa opknappen door o.a. de buitenmuren van een nieuwe verflaag te voorzien.

De andere helft, Ria v B, Marijke, Siem, Thea en ik , gingen naar favela Manguinhos. Samen met Cassia en Nando (beiden straatwerkers) en een maatschappelijk werkster vertrokken we om 09.00 uur.

Aangekomen op de straten waar de aan crack verslaafde kinderen sliepen, voelde ik een plaatsvervangende schaamte.Hoewel je ongeveer weet wat je gaat aantreffen is de confrontatie schokkend. Hoe is het mogelijk dat kinderen onder deze omstandigheden moeten leven en dat zich nauwelijks iemand om hen bekommert. De menselijke waardigheid is hiet tot een dieptepunt gezonken. De straatwerkers, die de kinderen goed kennen, maakten een praatje met degenen die wakker waren. Je kon zien dat de kinderen blij waren om hen te zien, ze kenden de straatwerkers bij naam. De kinderen zijn heel aanhankelijken de straatwerkers kregen een dikke knuffel. Sommige kinderenwerden voorzichtig wakker gemaakt. Er werd gevraagd wie eriets wilde eten en drinkenen de kinderen die daar wel oor naar hadden gingen mee naar een grote hal onder een spoorlijn. Daar werd een tafel gedekt en er werdbrooden chocomeluitgedeeld.Er werd aan de kinderen gevraagd of ze mee wilden naar Bethania. Bethania is een opvanghuiswaar straatkinderen zich kunnen douchen,schone kleding krijgen eneen warme maaltijd. Maar belangrijker nog, ze krijgen aandacht en het gevoel dat ze wat waard zijn.

Een aantal kinderen koos ervoor om mee te gaan. Wij zijn later ook naar Bethanie gegaan, Er waren vijf jongens van 14 tot 16 jaar, wij waren ook met ons vijven en de jongens stelden voor dat wij hen maar moesten adopteren. Ria van Buerenzei dat dat helaas niet mogelijk was maar dat wij hen zouden meenemen in ons hart.

Na de lunch zijn wij de sloppenwijk verder ingegaan maar omdat vandaag de andere helftvan de groep hetzelfde heeft gezien en meegemaakt gaateen van hen het middaggedeelte vertellen.

Nel

Vanmiddag ging de groep, Marlies, Jopie, Ria T, Cees, Margriet en ik, naar de twee favela´s. Persoonlijk zag ik er erg tegenop, omdat ik wist wat mij te wachten stond. Wat we te zien zouden krijgen. Toch begon de autorit er naar toe met heel veel plezier en zat de stemming er goed in. Misschien wel een camouflage rondop de spanning. De eerste favela die we onder leiding van Pastor Carlos gingen bezoeken was Jacarezinho. Hoe omschrijf je wat je gezien hebt ? Hoe breng je over wat je gevoeld hebt ?Dat is sowieso moeilijk. Iedereen ervaart het anders. Een favela is een andere wereld. Drugsdealers op brommers, open riool, jonge meisjes hangen wat op straat en krotten die opeen gestapeld gebouwd zijn. Je voelt als je er door heen loopt de dreiging. Toch weet je dat dit nog niet het ergste is. Want dan kom je in Manguinhos. Dat is voor mij de hel op aarde. Een crack wijk waar werkelijk iedereen verslaafd is aan crack. Velen liggen gewoon op de grond. In het vuil naast een vuilnisbelt. Waar ook de paarden en varkens zoeken naar eten.

Vandaag hebben we met eigen ogen mogen zien met hoeveel passie en liefde de werkers van REMER deze kinderen opvangt.

Bedankt REMER voor al jullie inzet en doorzettingvermogen.

Vanavond zaten wij weer met elkaar aan tafel. Er werd weer flink gelachen. Want dat is ook onze wereld hier. Emoties en plezier. Het ligt zo dicht bij elkaar.

Cora